Daar Ren ik dan op de blauwe atletiekbaan. De benen krijg ik nog net omhoog de armen pompen al minder krachtig dan de 1e 5 loopjes, Mijn gezicht begint zijn ontspanning te verliezen. De man met de zure hamer staat al klaar aan de kant. De afgelopen 5 loopjes was ik hem te snel af. Hij kon me steeds niet raken. Ik was te snel en te fit om neer te gaan. Maar nu schampt hij met zijn zure hamer mijn gezicht. De laatste 30m voel ik mijn snelheid afnemen. Maar ik kan hem nog redelijk doortrekken. Ik kom over de finish. Ik zak voorover. Ik leun met mijn handen op mijn bovenbeen. Mijn borst brand. Mijn zij steekt, mijn maag begint kramp verschijnselen te vertonen.Mijn ontbijt komt steeds verder omhoog. Alsof het laatste beetje tandpasta uit een tube word gedrukt. Mijn trainer vraagt hoe voelt het. Ik antwoord met. Ik ben helemaal kapot. Waarop hij antwoord. Oww dat is mooi want je hoeft nog maar 3 loopjes. Ik hoopte op wat medelijden. Maar die krijg ik niet zoals verwacht. Het maakt mij hard. En topsport is hard. Nog 2 minuten pauze zegt mijn trainingsgenoot. Ik loop weer terug naar de 200m streep voor het 6e loopje. Het begin gaat goed. Ik krul de bocht in elke pas is raak. Ik kom de bocht uit En daar staat hij weer die akelige man met de zure hamer. Boem! Hij raakt me vol. Ik merk dat mijn snelheid afneemt. Dat ik mijn benen nauwelijks meer omhoog krijg. Mijn armen maken geen pompende beweging meer, maar meer een bijna zwemmende beweging. Ik kom over de finish. Ik stort neer. Kijk mijn trainer aan. Die zegt”Lekker dan nu nog 2” Alle scheldwoorden komen door mijn hoofd maar ik spreek ze niet uit. Want ik weet dat hard trainen de enige manier is om sneller en sterker en dus beter te worden. Nooit opgeven. Pijn is tijdelijk opgeven is voor altijd. Opgeven is verslaving als je er eenmaal aan begint blijf je het doen. Dus met alles wat je doet, maak het af. Dan kan je later niet zeggen “had ik het maar afgemaakt” . Maar anyway ik moet nog 2 loopjes. Mijn maag begint al te stuiptrekken. Het liefst gooi ik mijn ontbijt nu meteen eruit. Maar ik heb dat talent niet. En moet dus nog 2 loopjes doen met dit nare gevoel. Het 7e loopje voelt precies hetzelfde. Alleen staat die man met de hamer weer een stuk dichterbij. Hij lijkt trouwens op een combinatie van Osama bin Laden, Sadam hussein en Joseph Stalin. Dus als je ooit moe bent en je ziet hem staan. Gooi jezelf voor zijn hamer en je zult beter worden. Ik kreeg weer een volle mep in mijn gezicht. Nu was het 80m voor de finish. Het gevoel was precies hetzelfde nu. Alleen nu wist ik dat ik er nog 1 te gaan had. Komop Jerrel zei het engeltje in mijn hoofd. Terwijl het duiveltje zei dude blijf liggen je bent moe als je moe bent moet je gaan liggen. Maar het duiveltje wint bijna nooit bij mij. Daar Ren ik dan op de blauwe atletiekbaan. De benen krijg ik niet meer omhoog. De armen zwaaien verschillende kanten op, De kracht is weg. De geest wil nog maar het lichaam niet meer. De man met de Hamer staat alweer klaar aan t eind van de bocht. Als een slagman bij honkbal. Hij haalt vol uit. Homerun!!! Mijn benen doen niks meer. Het wordt wit voor mijn ogen. Alles gaat automatisch ik heb er geen gevoel meer bij. Ik kom over de finish. Ik val neer, Alles doet pijn. De maag doet pijn. De benen branden, de borst brand. Ik heb adem tekort. Een vreselijk gevoel. Maar toch zo voldaan. Er zit weer een tempotraining op.
Wat je op tv ziet is slechts het topje van de ijsberg. Het echte werk word dagelijks verricht op de atletiekbaan en in de krachtruimte. De gewone mens zal zich afvragen waarom wij dit doen. We doen het voor dat ene gekke persoonlijke doel waar we alles voor over hebben. Topsport leert ons ook discipline aan( 4 dagen per week naar arnhem reizen van uit Heemskerk), toewijding en doorzettingsvermogen. Dit zijn allemaal aspecten die terug komen in het (privé)leven. Topsport is pijn lijden. Soms voel je je eenzaam omdat je weer een feest moest afzeggen of omdat je weet niet uit kan omdat je lichaam simpelweg kapot is. Door sneeuw, regen en hagel trainen wij door. En zoals vele deskundigen zeggen. Topsporters zijn geen normale mensen. En dat zijn we ook niet. Het is trouwens wel leuk dat ik alles kan eten wat ik wil en dat ik gewoon een vetpercentage van 6 procent houd.
Topsport is hard en zwaar. Maar als ik weer op een tropisch eiland ben of in een Vol stadion sta weet ik weer waar ik het voor doe. Ik zal daarom mijn leven nooit willen inruilen voor dat van een normaal mens.
Wat je op tv ziet is slechts het topje van de ijsberg. Het echte werk word dagelijks verricht op de atletiekbaan en in de krachtruimte. De gewone mens zal zich afvragen waarom wij dit doen. We doen het voor dat ene gekke persoonlijke doel waar we alles voor over hebben. Topsport leert ons ook discipline aan( 4 dagen per week naar arnhem reizen van uit Heemskerk), toewijding en doorzettingsvermogen. Dit zijn allemaal aspecten die terug komen in het (privé)leven. Topsport is pijn lijden. Soms voel je je eenzaam omdat je weer een feest moest afzeggen of omdat je weet niet uit kan omdat je lichaam simpelweg kapot is. Door sneeuw, regen en hagel trainen wij door. En zoals vele deskundigen zeggen. Topsporters zijn geen normale mensen. En dat zijn we ook niet. Het is trouwens wel leuk dat ik alles kan eten wat ik wil en dat ik gewoon een vetpercentage van 6 procent houd.
Topsport is hard en zwaar. Maar als ik weer op een tropisch eiland ben of in een Vol stadion sta weet ik weer waar ik het voor doe. Ik zal daarom mijn leven nooit willen inruilen voor dat van een normaal mens.
No comments:
Post a Comment